Dlaczego ja?

O tak. Nie siedziałam sama w domu. Nie płakałam w poduszkę i nie zapychałam się toną popcornu. Byłam w sobotę na imrezie. Nic nadzwyczajengo. Mały klub, w którym  można potańczyć i napić się piwa. Oczywiście nie poszłam tam sama. Koleżanka wyciągnęła mnie z domu siłą.

I co?

Nic! Zupełnie nic!

Byłam tam, tańczyłam, bawiłam się. I co z tego? Nic mi to nie pomogło. Czuję się tak samo podle. Nie spodziewałam się, że od razu kogoś poznam, że ten wypad zmieni moje życie. Chciałam tylko poczuć się lepiej. A tu nic! Byłam, wróciłam i tyle. 

Tak, tak można być samotnym w tłumie ludzi. Jakie to smutne. Starałam się uśmiechać, być optymistką, cieszyć się życiem ale chyba nie potrafię. Tak mnie ta samotność zmieniła...

Zastanawiam się, czy można się radować, uśmiechać kiedy serce płacze?

Czy można bawić się, tańczyć gdy ciało usycha?

Czy można  mówić - wierzę, gdy wiary nie widać?